Jeszcze rok temu miałam męża, dziecko i pracę. Miałam spokojne życie. I mimo że ten spokój był pozorny, bo przy rocznym dziecku, pełnoetatowej pracy i czasem dość wymagającym mężu (no dobra, w rzeczywistości jest mega wyrozumiały i łagodny jak baranek!) roboty bywa co nie miara, postanowiłam [...]

72 lata temu synowie szli walczyć w powstaniu. 72 lata temu córki dostały rano wiadomość, że łączniczki mają być gotowe do mobilizacji. 72 lata temu wszystkie matki płakały, bo bały się o życie swoich dzieci. Bo nikt nie zasłużył na taki los - by zginąć w walce o coś tak oczywistego, jak wolność.

Kiedyś ważyłam 10 kg mniej niż dzisiaj. Ile bym dała, by znów być tamtą nastolatką! Ale jest coś, czego bym się za to przenigdy nie wyrzekła: moje dziecko.

Chciałabym się dziś zastanowić jak to jest, kiedy jedynaczka ma dziecko, bo jak każda relacja w jej życiu, ta też naznaczona jest dość nieidealnymi cechami.

Lubimy być wolni, nie lubimy się podporządkowywać. Jednak kiedy w grę wchodzi wolność naszego dziecka uznajemy, że kontrola jest najwyższą formą zaufania.

Żyjemy w kraju, gdzie możemy szczepić lub nie szczepić, jako jedyną konsekwencję ponosząc użeranie się z Sanepidem lub pielęgniarką w miejscowej przychodni.